Przy tworzeniu Pracowni edukacyjnej Dia-Ti kierowałam się własnymi doświadczeniami i potrzebami zdobywania wiedzy. Jestem entuzjastką filozoficznego dociekania  od najmłodszych lat, bo na takim gruncie wyrastają ludzie myślący niestandardowo.

By tak się stało, ważne jest dawanie dzieciom przestrzeni do samodzielnego myślenia, uczenia ich logicznego argumentowania oraz podejmowania dialogu na trudne tematy.

Wielokrotnie słyszałam historie o podcinaniu skrzydeł dzieciom przez przestarzały i ograniczony system edukacji. Sama też mam takie doświadczenie, choć wtedy nie wiedziałam jeszcze, co się dzieje.

W latach 80. byłam obecna na zabawie choinkowej w Liceum Plastycznym, w którym pracowała moja mama. Każde malec miał tam dostać  paczkę pełną łakoci, więc emocji było sporo.

Animatorki tej zabawy zaaranżowały szybką zabawę. Każde dziecko idąc po swoją paczkę, miało stanąć na drewnianej scenie i powiedzieć przez mikrofon zagadkę, a reszta grupy szukała odpowiedzi.

Wszystko szło sprawnie, zagadki były proste, a dzieci zadowolone. Nadeszła moja kolej. Stanęłam na scenie 7 może 8-letnia i rzuciłam prosto z mostu pytanie, które mnie nurtowało już od dawna i które właśnie postanowiłam zamienić w zagadkę.

„Gdzie kończy się kosmos?”

Zapadła niezręczna cisza, którą przerwała zmieszana pani prowadząca, wciskając mi paczkę z łakociami w ręce i jednocześnie popychając bym zeszła ze sceny. Najbardziej zapamiętałam zażenowanie pani oraz to, że zostałam zepchnięta ze sceny za zadawanie trudnych pytań. Na szczęście nie zaprzestałam tego, ale aż do dorosłości robiłam to raczej po cichu.
Jak często mamy dziś taką sytuację? Zamiast zachęcać i cieszyć się z potencjału dzieci, gasimy go?